A jednak przeżyliśmy. Piorun żaden nas nie trafił ale
mogliśmy paść z braku tlenu, ponieważ nad ranem zaczęło lać i wszystkie szyby
musieliśmy zamknąć.
Ponownie znaleźliśmy się na przełęczy i dalej ruszyliśmy
drogą wzdłuż jeziora, która prowadzi bardzo wysoko. Widoki są wspaniałe choć
pogoda nie jest fotograficzna.
Nad brzeg
prowadzi tylko kilka karkołomnych serpentyn. Jedną z nich dotarliśmy na dół
gdzie zażyliśmy kąpieli w słodkiej wodzie, dowiedzieliśmy się, że włochate kulki to jadalne kasztany a na koniec złapałem dziwną rybę.
Od dwóch osób
dowiedzieliśmy się dwóch datach powstania jeziora. Co do genezy tektonicznej
się zgadzają to rozbieżność okresów jest znaczna. Jeden podaje 100 lat, drugi
500 lat temu. Nie udało nam się tego zweryfikować w googlach, więc podajemy
obydwie. Faktem jest, że płynąca doliną rzeka wskutek trzęsienia ziemi w wąskim
gardle została zatrzymana ogromnymi, zwalonymi skałami. Zbierająca woda
spiętrzyła się zalewając teren a najwyższe punkty są obecnie wyspami. Jezioro
zasilają cztery rzeki a jedna odprowadza jego wody do Adriatyku
kilkukilometrowym odcinkiem. Docieramy do miejscowości Virpazar w północno-zachodniej
części jeziora. Tutaj startują rejsy po wyspach ze zwiedzaniem cerkwi lub
krótsze, dwugodzinne po dzikiej części jeziora. Wybieramy tę drugą. Za osobę 10€
plus 4€ za wstęp do parku narodowego. Ta druga opłata trochę nas dziwi a
właściwie zastanawia na co jest przeznaczana. Nie sposób nie zauważyć wszechobecnego
brudu, pływających butelek i torebek plastikowych, papierów i innych śmieci.
Nie wydaje nam się aby ktokolwiek tutaj dbał o czystość. Niektóre zdjęcia nie
nadawały się do zostawienia. Mimo tego wiele malowniczych widoków udało się
zaobserwować.
Dotarliśmy ponownie na poprzednie miejsce zakwaterowania. Powód pierwszy - posialiśmy jeden z kubków co okazało się nad brzegiem jeziora. a drugi powód - był już czas na nocleg. Kubka niestety nie znaleźliśmy.Pod zadaszeniem zrobiliśmy sobie kolację i w silnych podmuchach wiatru wśliznęliśmy się do naszego samochodowego łoża. Wiatr się wzmógł i szarpał naszym tapczanem niemiłosiernie. Okna zamknęliśmy bo wewnątrz szamotało sprzączkami od pasów i nie dało się spać. Przy ryzyku utraty życia z braku tlenu i akompaniamencie gosinego błagania aby odjechać stąd udało mi się zasnąć. Śniłem, ale nie pamiętam o czym a jak się obudziłem był środek nocy i wcale słabiej nie wiało. Gosia smacznie spała.
zawiane Piotroskie
