Jak sobie obiecaliśmy tak zrobiliśmy, tym bardziej, że
spaliśmy tylko kilometr od tego pięknego miejsca.
Wracając podjechaliśmy do
przystani, z której wypływają wycieczkowe stateczki ale jeszcze się bractwo nie
pobudziło i tylko postaliśmy chwilkę nad wodą.
Trochę się wyć chce, bo to już prawie ostatnia atrakcja na
tym urlopie. Właściwie tylko powrót, ponad 2000km. Po drodze dość oryginalne
stoisko zachęciło nas do postoju.
Gosia popróbowała jakiś nalewek, buzia jej
się w rogala zamieniła ale panu nie było do śmiechu jak się dowiedział, że nam
pieniążków zostało tylko na paliwo.
Na małej kawie zagadał do nas młody Czarnogórzanin, kierowca
zawodowy, który zachęcił nas do odwiedzenia mauzoleum Niegosza na Jezierskim Vrchu,
o którym Gosia myślała.
Zajechaliśmy tam na mały parking, gdzie czekało na nas
jedno jedyne miejsce wolne.
Na ponad 1600m.n.p.m.
usytuowana jest mało atrakcyjna, betonowa budowla, mauzoleum największego
bohatera Czarnogóry do której prowadzą 464 schody a większość w tunelu.
Widoki
stamtąd są obłędne, chociaż nie wszyscy znaleźli się tam dla podziwiania
krajobrazów.
Na tym zdjęciu, choć ponoć to niegrzecznie, pokazuję palcem
Bokę Kotorską, siedząc na murku i mając pod nogami sporą przestrzeń do latania.
Jak na dłoni pod nami Cetinja, z której rozpoczęliśmy żmudny podjazd na
Jezierski Vrch.
Mauzoleum sobie podarowaliśmy, pstrykając jedynie zdjątko na
jego tle i zeszliśmy do parkingu starą, kamienistą ścieżką dzisiaj wypartą przez
wygodne schody w tunelu.
Stąd prowadzi wąska droga do Boki Kotorskiej. Jesteśmy tu po
raz drugi ale z innej strony i wyżej. Co
chwila się zatrzymujemy i podziwiamy zatokę z różnych wysokości. Oszczędzę tu
miejsca na pianie, ochy i achy jakich pełen był każdy postój. Niech przemówią
obrazy.
Dwie kościelne wysepki i nowo tworzące się apartamenty to ostanie ujęcie
z zatoki, która jeśli kiedyś tu zawitamy już tak wyglądać nie będzie.
20km przed Mostarem zasypiamy śniąc o pięknych dzisiejszych
widokach.
wiPiotroskiedoki
