Z Trebinje, gdzie spaliśmy ruszyliśmy rano w stronę
Montenegro, czyli Czarnogóry. Jedziemy jakiś czas wzdłuż malowniczo płynącej,
czystej i przejrzystej rzeki Trebisnicy.
Po 20km, przy wyjeździe z BiH nie lada
atrakcja dla mieszkańców UE.
Pieczątka w paszporcie. Już niektórzy zapomnieli
jak NRD-owcy trzepali na granicy a potem z miną władczą wstawiali pieczęć w
paszporcie ciężko przestraszonego delikwenta.
Rozlewiska, które zauważyliśmy zjeżdżając z gór to jezioro
Slansko wyglądające jak morska zatoka.
Obecną stolicę, Podgoricę podarowaliśmy sobie kierując się
do Cetinji. Jest to pierwsza, historyczna stolica Czarnogóry. W temperaturze
33st.C trudno było po niej spacerować, tym bardziej, że okazała się mało
atrakcyjna.
Widząc wokoło flagi Czarnogóry wiedzieliśmy jednak gdzie jesteśmy.
W BiH mieliśmy niejakie wątpliwości widząc w wielu miastach flagi Chorwacji. Czarnogóra ze swoją 600-tyś
populacją jest może najbardziej jednorodna ale cały obszar dawnej Jugosławii to
ogromny tygiel narodów. Trudno się dziwić, że po rozpadzie federacji w 1991r. i
ogłoszeniu niepodległości wielu narodów zaczęła się krwawa jatka. Ślady tego
pomimo upływu lat widać do dziś. Nie robimy zdjęć bo jest to dość przgnębiające.
Gosia zaproponowała starą, górską drogę wykorzystywaną przez
stulecia jako jedyną trasę łączącą stolicę z Adriatykiem. Już na początku
okazuje się, że wąska, często niebezpieczna
droga dzięki finansowaniu UE zaczyna się wyraźnie poszerzać.
Dalej
jednak było wiele miejsc ze znikomymi lub bez żadnych zabezpieczeń.
Tej
ciężarówce Gosia dziękowała 5 razy za umożliwienie wyprzedzenia, bo co rusz
zatrzymywały nas wspaniałe widoki.
W miejscowości Njegusi zaszliśmy na targ,
aby zakupić kilka regionalnych produktów na kolejne posiłki.
Kiedy myślałem, że
już nic ciekawego nie zobaczymy, po przejechaniu kolejnego tunelu naszym oczom ukazał się widok, który
jak Toledo, Consuegra, Great Ocean Road,
San Giminiano i fiordy norweskie na zawsze zostanie w naszej pamięci – widok zatoki
Boka Kotorska.
Ominęliśmy Kotor i pojechaliśmy wzdłuż wybrzeża aż do Perast,
urokliwego i fotogenicznego miasteczka, sądząc po architekturze, z długą
historią.
Na koniec spaceru natknęliśmy się na pana skrobiącego ryby z
dzisiejszego połowu.
Kilka kilometrów dalej zakwaterowaliśmy na fajnym
kampingu.
FajnPiotroskiemping
