Pobudkę o 5:00 zaserwowali nam Włosi. Co prawda uprzedzali
ale mimo wszystko godzina snu w plecy. To są uroki campingów. Tym razem
miejscowość tak kołchozowa, że nawet nie zanotowaliśmy nazwy. Po śniadanku
porcja leków, rzut oka na oliwki w porannym słońcu i w drogę.
Kolejną starówkę
zaliczamy w mieście Ulcinj. Jeśli ktoś nie doczytał poprzednich postów to nadal
jesteśmy w Czarnogórze. Wejście do twierdzy oczywiście płatne, cena stała 2€ od
osoby ale jeszcze wtedy nie wiedzieliśmy ile za te cene będzie atrakcji.
W
jednej z sal galeria z obrazami lokalnego artysty o nazwisku Muja. Bardzo nam
się jego styl spodobał. Wyraziste, wesołe kolory i zdecydowana kreska. Niestety
nie można było kupić a w domu już ściana w sypialni czekała.
W innej sali naprawiłem
jeden z niedziałających klawiszy pianina, czyli zaliczyłem kolejny kraj do
mojego stroicielskiego CV. Jak tylko wyszliśmy usłyszałem dźwięki sonaty
beethovenowskiej. Zajrzeliśmy ponownie. Przy pianinie siedziała młoda
dziewczyna o rysach typowo zauralskich jak pozostali członkowie rodziny, którzy
słuchali jej gry z przejęciem. Pochwaliłem ją i oczywiście siebie, dlaczego
może teraz wydobywać wszystkie dźwięki z pianina. Nawiązała się sympatyczna
rozmowa w języku rosyjskim. Okazało się, że nasz dystans w to miejsce to
przysłowiowy „pikuś”. Oni, gdyby jechali od siebie autem, to do Moskwy zeszłoby
im dwa tygodnie. Przyjechali z Jakucka na Syberii, to około 6 tys.km. Pianistka
podobnie jak nasza Balbina ukończyła szkołę muzyczną po 11 latach nauki.
Najmniejsza Nadia „Princessa” też chciałaby w przyszłości grać.
Pożegnaliśmy
przemiłą rodzinkę i starówkę i udaliśmy się do rzeki Bojana, która wpada do
Adriatyku. Tam gdzie dojechaliśmy było wejście na płatną plażę dla nudystów. My
jednak zainteresowani byliśmy architekturą nadrzecznych bungalowów.
Nad
cieśniną między Adriatykiem a Ulianjska Solaną zatrzymaliśmy się na dłużej,
ponieważ jeden z czytelników zarzuca mi deficyt ryb w postach. Tu właśnie
miejscowa ludność w bardzo oryginalny sposób poławia ryby za pomocą ogromnych
podrywek.
Ulianjska Solana to również największe pola solne na Bałkanach.
Trafiliśmy tam jak po sznurku jednak do zamkniętej bramy. Jest sobota i o 15:00
zakład produkcji soli, skąd można oglądać pola solne zamykają. Rozczarowani
podążamy teraz w poszukiwaniu noclegu i jeziora Szkoderskiego, które ukazuje
się nam po przekroczeniu przełęczy w górach Rumija na wysokości około 900
m.n.p.m.
65% jego powierzchni należy do Czarnogóry pozostałe do Albanii, którą
widzimy teraz i jawi się nam jak „ziemia obiecana”. Z przełęczy wracamy na
wcześniej upatrzone miejsce,
gdzie obecnie piszę i zaraz przechodzę do prób
sfotografowania błyskawic, które wraz z burza niebezpiecznie zbliżają się do
nas. Jeśli kolejny post nie pojawi się w ciągu kilku dni to znaczy, że ……….
JeszczePiotroskienietrafione
