W takiej scenerii, kilometr przed miejscem skąd wypływa prom
nocowaliśmy.
Zanim zwlokłem się z hyundaiowego łoża Gosia pokręciła się
po okolicy.
W czasie porannej toalety, na wczoraj upatrzonym pstrągowym
miejscu zarzucił swoje sieci jakiś złośliwiec i na moich oczach wyciągnął jedną
ładną sztukę. Kiedy sięgał po nią ręką ta wyskoczyła z powrotem do rzeki.
- o, jaka szkoda – pomyślałem szyderczo.
Niestety ten pstrąg ani żaden inny nie skusił się na moje
piękne obrotówki.
Wczorajszego wieczoru udało się nam zarezerwować miejsce na
promie na 12:00 w południe. Gosia, mimo, że była 9:30 a nam radzono stawić się
pół godziny przed wypłynięciem zaordynowała wcześniejszy wyjazd. To okazało się
dobrym pomysłem, bo nie wszyscy się zamustrowali. Do niewielkiego placyku
pełnego aut dojeżdżało się tunelem, gdzie pozostawiliśmy w kolejce Hultaja i
powędrowaliśmy do kafejki.
Tam rozegraliśmy w kości dwie
partyjki, które tym razem wygrałem. Niestety pozwoliło mi to tylko na zmniejszenie
dystansu do wciąż prowadzącej Gosi. Wynik obecny to 24:22.
O 11:00 przypłynął
nasz prom. Z uwagi na totalny chaos na placu z trudem wyjechały z niego auta i
rozpoczęła się „walka o ogień”. Podjechaliśmy wcześniej wyprzedzeni przez
sprytnych Albańczyków i okazało się, że żadnej rezerwacji nie mamy. W tym
totalnym ścisku zawrócić się jednak nie dało i pan machnął ręką a później tą
samą ręką wręczył nam bilety i wziął 39€. 23 za auto i po 8 za osobę. Cała
akcja wjazdu i ustawiania aut trwała półtorej godziny i urągała wszelkim
zasadom bezpieczeństwa. Upchali z pewnością kilkanaście pojazdów więcej niż
można między innymi z powodu ustawienia po jednej i drugiej stronie po kilka
aut na rampach. Wielu kierowców musiało wychodzić przez bagażnik lub tylne
drzwi samochodu.
O 12:40 wypłynęliśmy w 40 km rejs trwający prawie 3 godziny. Na
górnym pokładzie, gdzie znaleźliśmy miejsce od razu zaczęła się balanga. Przy
dźwiękach albańskich przebojów lecących z charczących głośników duża grupa
tańczyła i śpiewała przez calutki rejs.
Po jakimś czasie nie wytrzymaliśmy i
zeszliśmy niżej. Na zmianę żonglowaliśmy sprzętem, przekazując sobie co rusz
aparat, kamerę czy lornetkę aby nie uronić nic z przepięknych widoków jakie
przesuwały się przed oczami.
Pojedyncze śmieci, które mijaliśmy jakoś nie
przeszkadzały w odbiorze, tego jednak nie dało się pominąć.
Śmieci w Albanii
walają się wszędzie, i to, obok fatalnie jeżdżących kierowców uważamy za
ogromny minus tego kraju.
Około 15:30 dopłynęliśmy na miejsce . Tu kolejny dowód na
delikatnie mówiąc mało profesjonalny wyładunek towaru.
Postanowiliśmy poczekać aż wszyscy odjadą aby
nikogo nie blokować podczas skomplikowanego opuszczania promu i rozjeżdżania w
różne kierunki w wysokie góry.
Ruszyliśmy, ale Gosia skierowała nas 15km do Bajram Curri,
bazy wypadowej ku wędrówkom górskim po Parku Narodowym Valbones , gdzie odwiedziliśmy
byrektore i zaspokoiwszy pierwszy głód wystartowaliśmy w powrotną drogę.
Pierwsze kilometry mile nas zaskoczyły. Szeroka, asfaltowa, a co ważne równa
droga, nijak się miała do opisu na którym Gosia oparła program naszej
wycieczki. Czasem zdarzały się gorsze fragmenty, czy porozrzucane kamienie ale
to nic w porównaniu z wczorajszą przeprawą do Koman.
Ta 57 kilometrowa trasa turystyczna wiedzie wzdłuż drugiego z trzech wyżej położonych od
tego po którym płynęliśmy zbiorników zaporowych na rzece Drin, które są głównym
źródłem prądu dla całej Albanii.
Spodziewaliśmy się, że spowalniać nas będą
dziury na drodze a tu zatrzymują nas co chwilę na poboczu oszałamiające widoki.
Przed zmierzchem postanawiamy zamienić nasze łóżko w stół, bo szanse na
znalezienie jakiegoś stoliczka zmalały do zera.
Później ostatnie zdjęcie i w
świetle reflektorów dobijamy do głównej drogi na której znajdujemy fajne
miejsce na nocleg. Trochę nas ta ilość przejechanych serpentyn wykończyła.
Zakręcone Piotroskie
