29 lipca, poniedziałek Drugi dzień w Litchfield NP i Darwin
Wcześnie wstajemy, korzystamy
z toalet, które tutaj na kempingu są i do tego czyściutkie i wyruszamy na
dalszą eksplorację Parku Litchfield. Kolejne kąpiele w cudownej scenerii
wodospadów, spacery wyznaczonymi trasami i podziwianie roślinności oraz różnej
wielkości termitier. Udało się też „upolować” motyla, który zastygł na sekundę
dość blisko na jednej gałązce. Jest tu również niska palma Cykada, która w
środku rozchylonych gałązek ma owoce wyglądające jak jakiś włochaty pająk o kilkunastu
oczach lub trujące grzyby. Korzystamy z ostatniej kąpieli w małej rzeczce i
ruszamy w stronę Darwin. Niestety nie tak łatwo ominąć niektóre atrakcje. A to
pożar przy drodze, a to termitiera magnetyczna do której tym razem mogliśmy
podejść. Wybraliśmy inną drogę wyjazdową z parku, która rozpoczynała się 17
kilometrowym odcinkiem szutrowym. Taka mała atrakcja. Do Darwin mamy 170 km. Wymyśliliśmy
aby najpierw podjechać do stacji końcowej Ghana. Tablice kierowały nas na
pasażerski terminal a kiedy dotarliśmy naszym oczom ukazał się niewielki
budynek, zamknięty zresztą. Pociąg rusza stąd w środy i soboty a dzisiaj jest
poniedziałek. Tego dowiedzieliśmy się z Internetu, bo żadnej informacji na
stacji nie ma. Cena za przejazd na trasie Darwin – Adelajda zwykłą klasą Red
Kangoroo to trochę ponad 2000 AUD. Są jeszcze dwie wyższe klasy Gold i
Platinum, ale ceny są tam już kosmiczne. Pociąg ma podczepione również
platformy, którymi pasażer może sobie przewieźć na całym 3000 tys. odcinku
swoje auto. Ile to kosztuje niestety nie wiem. Podróż trwa dwie doby. Słońce
chyli się ku zachodowi, więc szukamy dobrego miejsca do obserwacji. Tu jest
okazja zobaczenia jak ogromna czerwona tarcza wpada do morza (widok nasuwa
skojarzenia z flagą aborygeńską z żółtym słońcem na czerwono-czarnym tle). Tak,
tak, to nie pomyłka, Darwin leży nad Morzem Timora. Niestety kąpiel tu jest
dość ryzykowna. Od listopada do maja pływają tu malutkie meduzy tzw. osy
morskie i są bardzo niebezpieczne. Otarcie się o ich długie na półtora metra
czułki może być śmiertelne. Teraz ich nie ma, ale są tu inne, bardziej
niebezpieczne stwory – krokodyle różańcowe. To największy gatunek tych gadów,
które polubiły właśnie słoną wodę. Dochodzą do 8 metrów długości, więc
schrupanie człowieka to dla takiego olbrzyma pestka. Postanowiliśmy jednak
zaryzykować i zamoczyliśmy nogi. Oczywiście pojedynczo, jedno z nas bacznie
obserwowało wodę. Później zajęliśmy miejsce jak wielu innych na pięknym
trawniku i w oczekiwaniu na zachód słońca rozegraliśmy partyjkę kości, którą
jak zwykle wygrała Gosia. Widok zachodu słońca osłodził mi jednak smak
przegranej. Po ciemku rozpoczęliśmy poszukiwanie miejsca na nocleg. Znaleźliśmy
parking przy jakimś stadionie i nie zdziwiłbym się, gdyby to był ten sam
parking co 6 lat temu, bo był bardzo podobny. Sprawdzimy na zdjęciach po
powrocie. Jak ucichły już odgłosy jakiegoś treningu i odjechały wszystkie auta,
wybraliśmy najciemniejsze miejsce, przerzuciliśmy rzeczy naprzód i zalegliśmy
na materacu z tyłu.
Darpiotroskiewin
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz