20 stycznia 2018, sobota
Brązowe tablice z białymi napisami informują o wszystkich
interesujących miejscach w całej Australii więc i na Tasmanii również. Taką
spostrzegliśmy po 40 km z napisem „…..dam….” Skręcamy bo kto wie co nam się
dostanie? Po kilku kilometrach
dojechaliśmy do ogromnej tamy, która stworzyła jezioro Macintosh. Brzeg
kamienisty a woda ciemna koloru rudego nie zachęcała nawet do moczenia nóg.
Przez tamę wiodła wąska droga na której mieścił się jeden samochód ocierając
prawie lusterkami o barierki. Mimo tego przed wjazdem przypomnienie dla
kierowców o zakazie wyprzedzania. Ha, ha, ha!
Tullah, to kolejne miejsce na
naszej trasie. Do lat 60-tych, kiedy to wybudowano drogę była to najbardziej
odcięta od cywilizacji miejscowość w całej Tasmanii. Była tu jedynie linia
kolejowa o długości 6 mil. Na tablicy informacyjnej można doczytać, że pociąg
przejechał po niej 250 tyś. mil. Dzisiaj lokomotywa wygląda niestety
nie najlepiej.
Tyle kilometrów przelecieliśmy, przepłynęliśmy i przejechaliśmy a
tu masz! dotarliśmy do Łeby. Te wydmy pojawiły się jeszcze przed Strahan i
postanowiliśmy sobie po nich pochodzić.
Gosi
ręka uschła i do tego odpadła. Tak to jest jak się na męża podnosi.
W Strahan, jako że sobota dokonaliśmy drobnych zakupów i
trochę pospacerowaliśmy po centrum.
Stąd obraliśmy kierunek - plaża nad
oceanem.
To właśnie tutaj jest najdłuższa na Tasmanii bo aż 30 kilometrowa.
Cała była pusta, dla nas, więc nie odmówiłem sobie kąpieli, a gdzie jestem? to
proszę poszukać.
Kierując się takimi tablicami pognaliśmy na Queenstown, miasto
górnicze, gdzie wydobywano rudy miedzi. Odwiedzamy zalany szyb kopalniany skąd
rozpościerają się piękne widoki z różnokolorowymi skałami.
Nieopodal jest kolejna atrakcja wodospad
Horseteil.
Ogon koń ma dość cienki, bo wody mało ale najciekawsza jest
drewniana kładka prowadząca do tarasu widokowego. Że też im się chciało takie
coś pobudować.
Zgłodnieliśmy bardzo i nie mogąc znaleźć odpowiedniego miejsca
zmuszeni byliśmy dzisiaj jak na obrazie Maneta „Śniadanie na trawie” zjeść
kolację na kamieniach.
Przed zadekowaniem się na nocleg poszliśmy jeszcze nad
rzekę Franklin na 15 minutowy spacer. Na tej tablicy powyżej informują o
trasach kilkudniowych ale my nie mamy tyle czasu.
Nad rzeką jest rozpostarty na
linach most dla jednej osoby. Po drugiej stronie jest wejście na te właśnie
kilkudniowe trasy ale przed wyruszeniem należy dokładnie wyczyścić buty. No
właśnie, z buciorami i to brudnymi tutaj do Parków Narodowych się nie wchodzi a
w Polsce, to nawet na salony. A poważnie, chronią w ten sposób florę przed
szkodliwą chorobą, która rozprzestrzenia się na tych terenach.
My jednak wróciliśmy aby kilka kilometrów
dalej zanocować przy arei piknikowej. Rano się okaże czy nie należy uiścić
kilkadziesiąt dolarów za pozostanie w parku. A jest to Franklin & Gordon Wild
River National Park.
trzyręczne Piotroskie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz