19 stycznia 2018, piątek
Spaliśmy przy samej plaży, więc toaleta poranna to po prostu
kąpiel w oceanie. Woda dość ciepła aby się zamoczyć a przejrzystość idealna.
Piasek na plaży bielusieńki, niemalże jak śnieg.
Po drugiej stronie parkingu
dostępu do wody bronił kamienisty brzeg. Przy śniadaniu, w czajniczku odkryłem
brakujące elementy bielizny, które tam umieściłem aby naczynia nie obijały się
w bagażu podczas lotu.
Kiedy jedliśmy słychać było jakieś krzyki ale nie
mogliśmy zlokalizować skąd? Przyjrzyjcie się temu zdjęciu, może Wam się uda coś
zauważyć?
Nam trochę zeszło ale w końcu na czubku norfolk tree odnaleźliśmy
kilkuletniego autora okrzyków, którymi
obwieszczał wszem i wobec swój wyczyn. Zwiedzanie rozpoczęliśmy od latarni
morskiej w Rocky Cape National Park,
gdzie spotkaliśmy pierwszego tubylca.
Fauna tutejsza trudna była do
sfilmowania więc trzeba było użyć aparatu. Przemieściliśmy się później do
miejscowości Stanley (Stanisłąw?), gdzie atrakcją jest wzniesienie o nazwie The Nut. Faktycznie
z daleka trochę przypominało fistaszka.
Można tam wjechać wyciągiem
krzesełkowym ale postanowiliśmy jednak spalić trochę kalorii. Podejście nie
było zbyt długie, bo tylko 430 m ale bardzo strome i wyczerpujące. Na górze
była ponad dwukilometrowa trasa dookoła, którą poszliśmy podziwiając z
wysokości 150 m n.p.m. ciekawe widoki.
Grubaśne wallabie pojawiły się w
miejscu, w którym turyści zatrzymują się
aby coś zjeść. Można było dość blisko do nich podejść.
A tu trochę mniejsze
zwierzątka na kwitnącym eukaliptusie, wykonujące czynności, podczas których nie
myśli się o jedzeniu. Z ostatniej platformy widokowej widzieliśmy „Staszka” jak
na dłoni. Miasteczko jak widać nie jest duże a domy nie są wysokie.
Postanowiliśmy jeszcze dojechać najbardziej jak można na zachód i osiągnęliśmy Arthur River, miejscowość w której
rzeka o tej samej nazwie wpada do oceanu. Miejsce to mieszkańcy nazywaja „The
Edge of the World”. Krawędź ta jest nieco poszarpana i pełna ogromnych pni
eukaliptusów, które mogły spłynąć wraz z wezbraną rzeką.
Mieliśmy plan, aby
jadąc na południe odbić później na wschód w kierunku miejscowości Zeehnan.
Niestety, okazało się, że ta droga na odcinku 130 km jest szutrowa a nasze
ubezpieczenie na tych nie działa. Trzeba więc nadłożyć drogi i wrócić ponad 130
km i dopiero skręcić na południe, skąd do celu jest ponad 170 km.
Oczywiście w tej sytuacji dojechać się nie dało a zapadające ciemności
są niebezpieczne do jazdy. Przed znalezieniem jakiegoś fajnego parkingu
widzieliśmy na poboczu 3 wombaty, 15 malutkich królików a kangurów już nie
zliczę. Po przejechaniu takiej bramy znaleźliśmy się około 22:30 w objęciach
Morfeusza.
WomPiotroskiebaty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz