Piotroskie w podróży: 25 lipca w Parku

25 lipca, czwartek

No prognozy tutaj sprawdzają się idealnie. Miało być zachmurzenie i jest. Żal tylko tych którzy przyjechali wczoraj i wschód słońca mają gwizdany. Niespecjalnie się spieszymy, bo dziś spacer wokół Uluru i może zachód słońca na Kata Tjuta. Leniwie więc przygotowujemy śniadanie a jak je kończymy po 10:00 to wokoło nie ma już nikogo.

- wstąpmy jeszcze do muzeum, tego co w zeszłym roku – zaproponowała Gosia

- ale po co? pamiętasz, że to bardziej sklep niż muzeum

- no właśnie, kupiłam tam takie etui na okulary z wzorami aborygeńskimi

- i

- i, zgubiłam

Zajechaliśmy ponownie do Yullary w związku z tym. Miejsce to powstało w latach 80-tych, kiedy zaczynało napływać tu coraz więcej turystów. Niewielki ośrodek leżący bliżej góry zlikwidowano, park ogrodzono tworząc bramkę wjazdową a w dzisiejszej Yularze rozpoczęto budowę infrastruktury zdolnej przyjąć kilka tysięcy turystów jednorazowo. Są tu sklepy, poczta, bar, kawiarnia ale przede wszystkim hotele o różnym standardzie i nasz kemping dla tych co komfortu nie potrzebują.

Jesteśmy w muzeum, szybko odnaleźliśmy etui ale postanawiamy obejść ponownie niewielką ekspozycję przysklepową. Kogo spotykamy? Oczywiście Ewę i Krzysztofa. Jak się z kimś umówisz to się nie spotkasz jeśli nie…. to masz. Pokazują zdjęcia z dzisiejszej atrakcji na którą i nas namawiają. Przejazd karawaną wielbłądów o wschodzie słońca zakończony śniadaniem. Zdjęcia niezwykle piękne, bo chmury zasnuwające dzisiejsze niebo zrobiły rankiem małą przerwę na horyzoncie przez którą słońce cudownie je podświetliło. Zrobię wyjątek i zamieszczę na końcu zdjęcia Ewy, które zrobiła telefonem, bo są niezwykłej urody.

- A może pokażemy Wam tę farmę wielbłądów, to niedaleko – zaproponowała Ewa

- ok, skoczę tylko po sprzęt do auta – odparłem

Za 10 minut jesteśmy w drodze na farmę rozmawiając o wszystkim w parach Ewa z Gosią a ja z Krzyśkiem. Droga nam się w związku z tym nie dłużyła ale okazało się, że rano oni jechali tam busem spod hotelu i nie mogli ocenić, że to tak zupełnie blisko nie było. Na moje oko około 2 km. Faktycznie farma pełna była wielbłądów ale nie tylko. Był ogromny bawół, który nie chciał zapolować do zdjęcia, były owce, struś i oczywiście kangury. Wróciliśmy do Yulary, zrobiliśmy wspólną fotkę, pożegnaliśmy się i co koń wyskoczy pognaliśmy w stronę Uluru. To najwyższy czas aby rozpocząć spacer wokół góry, bo mając już 4 km w nogach po wczorajszej wycieczce na Kata Tjuta tempo z pewnością nie będzie zawrotne. Trzeba zdążyć przecież na zachód słońca 44 km dalej. Startujemy w miejscu skąd śmiałkowie rozpoczynają wspinaczkę na szczyt. My wchodzimy zaledwie 20 metrów nie chcąc łamać aborygeńskich próśb o uszanowaniu tej góry. Za dwa miesiące, w październiku góra będzie już całkowicie zamknięta i wspinać się na nią nie będzie można. To kolejny krok po przekazaniu Parku Uluru Kata Tjuta pod jurysdykcję ludności aborygeńskiej. Tym razem poszliśmy w innym kierunku jak poprzednio, przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Aby naładować baterie przed 10 km marszem przez chwilę kładziemy ręce na skale i ruszamy. Spacer trwał około 3 godzin a później bez zwłoki jedziemy do Olgas, po aborygeńsku Kata Tjuta. Dojeżdżamy na czas ale kopuły są ciemne, słońca brak. Na zachodzie horyzont powolutku się otwiera i rozjaśnia. Jestem dobrej myśli i rozsiewam swój optymizm wśród innych oczekujących. Nie myliłem się cała widoczna część formacji rozświetliła się czerwonym blaskiem na dosłownie 2 minuty aby za chwilę jak za przekręceniem kontaktu zgasnąć. Jeszcze chwilę możemy podziwiać feerie świateł pod chmurami trochę jak Ewa i Krzysiek dzisiaj rano na wielbłądach.

Mamy teraz 55 km do kempingu, w którym planujemy się wykąpać, coś zjeść i ruszyć w drogę. Do Stuart Hwy mamy 260 km ale po zmroku planujemy przejechać chociaż połowę. Tak też nam się udaje i zalegamy na miejscu widokowym na górę Mt. Connor, którą wielu turystów myli z Uluru. Jutro będziemy ją podziwiać.

Mt. Piotroskie